*در بخش یک گفتم که همسریابی به هر دو روش "سنتی" و "دوستیابی" مشکلات خاص خود را دارند. در همسریابی به شیوه ی نخست عقل صرف به کار گرفته می شود بدون احساس (محبت) و در روش دوم غالبا تنها احساسی عمل می شود بدون تعقل؛ حال آنکه هردو باید در نظر باشند. کمی درصد طلاق در کشور ما نشانه ی موفقیت ازدواج ها نیست. زمانی پایین بودن طلاق نشانه ی موفقیت است که طلاق در فرهنگ مردم زشت نباشد و به آسانی بتوانند طلاق بگیرند و ازدواج پس از طلاق، آسان باشد.
شیوه ی برتر همسرگزینی
لازم است مراکزی ویژه ی همسریابی تأسیس گردد یا در دفاتر ازدواج و طلاق، اتاقی نیز به همسریابی اختصاص یابد. همه ی کسانی که خواهان ازدواجند، در این نهادها تشکیل پرونده دهند. مراجعان در پرونده ی خود، شرایط همسر آینده و ویژگی های خود را بیان می کنند.
مسئولان متخصص و با تجربه، از طریق اطلاعات دریافتی و با مصاحبه و اجرای تست روانشناسی، تشخیص می دهند که چه افرادی برای ازدواج با هم مناسبند.
برای پی بردن به اهمیت چنین مراکزی، فرض کنیم بخواهیم خانه ی خود را بفروشیم یا خانه ای بخریم اما بنگاه های مشاور املاک وجود نداشته باشند. در این صورت خرید و فروش ملک چه وضعی پیدا خواهد کرد؟
چند نکته
یک) مسئولان این مراکز، تأییدیه ی صلاحیت از نظام روانشناسی و مشاوره داشته باشند با مدرک تحصیلی فوق لیسانس یا دکتری تا مشاورانی مناسب برای مراجعان باشند.
دو) بهتر است متصدیان، خانم باشند.
سه) دختری که می خواهد ازدواج کند در صورتی واقعا اختیار در انتخاب دارد که همزمان چند پسر را مد نظر قرار دهد. در این مراکز است که چند نفر را به او معرفی می کنند و او پس از بررسی های لازم و با ملاقات های متعدد، زیر نظر اولیا، یکی را بر می گزیند. پسرها نیز چنینند.
چهار) یک مشکل اساسی در ازدواج های فعلی این است که اشخاص، خواهان شرایطی برای همسر خود هستند اما به دلیل اینکه افراد کمی را سراغ دارند، به آسانی نمی توانند کسی را بیابند که تمام شرایط را داشته باشد. اما در این نهادها با وجود پرونده های فراوان، شخص می تواند فرد مورد نظر را پیدا کند.
پنج) دختری که تصمیم دارد در سن و سالی خاص ازدواج کند، تا حد زیاد خیالش راحت می شود که با وجود چنین مراکزی، می تواند در سن و سال مورد نظرش مراجعه کرده با همسر دلخواه ازدواج کند. اما اگر چنین مراکزی نباشد، او بلاتکلیف است که آیا در آن سن، خواستگارمناسب، سراغ او خواهد آمد یا نه؟
شش) یکی از امور مهم، معلوم شدن وجود محبت میان دو طرف پیش از ازدواج است. نظر به اینکه چنین ازدواجی زیر نظر متخصص صورت می گیرد، با برگزاری ملاقاتهای متعدد میان دو طرف، محبت میان آنها ارزیابی می شود.
هفت) در همسریابی به طریق دوستیابی، محبت افراطی سبب می شود، شرایط دیگر را نادیده بگیرند اما در این مراکز، ابتدا شخص متخصص ارزیابی می کند که چه کسی برای چه کسی مناسب است و سپس با یکدیگر ملاقات می کنند و مشکل محبت افراطی در بین نیست.
مشکل فرهنگی
در عین وضوح ضرورت چنین مراکزی، مشکل اساسی، تن ندادن بیشتر مردم به این مراکز است و آن را مایه ی حقارت دختر می دانند. پسرها نیز ممکن است نوعی بدبینی به خانم هایی داشته باشند که در این مکانها تشکیل پرونده می دهند. اما اگر همه ی مردم به این نهادها مراجعه کنند چنین پندارهایی بوجود نخواهد آمد.
برای رفع این مشکل، باید نهادهای فرهنگی مانند صدا و سیما و مطبوعات و سخنرانان وارد میدان شوند و نیز مراجعه به این مراکز و تشکیل پرونده، اجباری شود حتی برای کسانی که خودشان همسر مناسب را شناسایی کرده اند.
پیش از این، بنیادهایی به منظور همسریابی تأسیس شده اما به دلیل ضعف عملکرد برخی از آنها و نیز فراهم نشدن زمینه های فرهنگی و قانونی، به تعطیلی کشیده شدند و آنها که اکنون مشغول فعالیتند، موفقیت لازم و مورد نظر را ندارند و حتی بسیاری از مردم از وجود چنین بنیادهایی بی خبرند.
لینک مرتبط:
قسمت اول
